De lach van een kind.
Door: Lydia
Blijf op de hoogte en volg Lydia
10 Mei 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
Naast de momenten dat je thuis mist, begin je gek genoeg ook te wennen aan het zijn in Cambodja. Het voelt niet langer als een vakantie; je woont en leeft er echt.
Dat gevoel kwam vanmorgen, toen ik naar het kantoor liep om deze nieuwe blog te schrijven, over me heen.
Ik weet steeds beter hoe ik met dingen om moet gaan, welke dingen ik vanwege het cultuurverschil moet aanpassen, en zit goed in het dagritme.
Wat geweldig toch, dat ik hier voor een tijdje terecht heb mogen komen!
De vrijdag was voor mij afgelopen week het meest bijzonder.
Nieuwe ontmoetingen, maar ook confrontaties.
In de morgen ben ik met 3 medewerkers van de kerk op bezoek geweest in een nieuwe buurt. Ergens in één van de hutjes zaten 6 vrouwen te wachten die wel openstonden voor wat de kerkmensen te vertellen hadden.
Met als resultaat dat ze aan het einde van de ochtend alle 6 als antwoord op de vraag; "wil je Jezus Christus ontvangen?".. ja zeiden!
Met een boedistische offertafel nog in dezelde kamer in je rug prikkend, voel je de pure blijdschap voor een ander; de weg met Jezus is de enige!
Natuurlijk moeten de harten van de mensen nog echt geraakt worden, maar de eerste stap; gewillig zijn/er voor openstaan, is gezet!
Wat betreft het boedistme hier in Cambodja; ik moet zeggen dat ik laatst mijn ogen echt heb uitgekeken.
Ik liep met 2 mensen langs de rivier, waar veel tempels in de buurt zijn gebouwd.
Al lopende wordt het een na het ander onder je neus gedrukt; "koop dit om te offeren". Vogeltjes in een kooi, bloemen die helemaal bewerkt zijn, bananen, natuurlijk de wierook, etc. En alles blijkt dan weer ergens anders "goed" voor te zijn.
Je ziet mensen bijna worstelen om hun ding in de straattempeltjes te doen.. soort wasrituelen, gegil en gedoe.
Waar zijn mensen toch mee bezig. Wat kan een mens verward zijn, wat kunnen ze elkaar wijs maken.
Nouja, ik vond het best heftig om te zien.
(daar in de buurt heb ik trouwens de tafel vol met gefrituurde insekten gezien; spinnen, grote kevers, rare rood-aangeslagen vogeltjes, sprinkhanen, larven of zoiets.. je kon er schildpadjes kopen, slangen, ect.)
Maar terugkomend op de vrijdag.
S'middags was het tijd vcor de kinderen. Meestal gingen we naar dezelfde plek, maar nu een nieuwe buurt. Toch ook weer leuk, het gevoel dat je misschien weer andere kinderen kunt bereiken.
Daar aangekomen kwamen de kinderen met groepjes tevoorschijn. Ik voelde me (ook vanwege de oudere die luiskeels, en wijzend naar mij, enthousiast zaten te doen) echt weer even de "stranger" maar ook "de koningin". Al die aandacht, ge-aai aan je arm, kinderen die in je armen gelegd worden. Mooi maar ook apart :-).
Er was niet echt een plekje om fijn met de kinderen te gaan zitten, dus we hebben zelf wat gecreeërd. Ik en Roath (vertaalster) op een trapje van iemands huis (later bleek het heel goed te zijn dat we juist dat huis hadden uitgekozen, maar daarover zometeen meer).
Ik haalde mijn boekje over Bartimeüs tevoorschijn, en begon te vertellen.
Doodstil was het.
Na het verhaal nog wat na-gepraat, en toen kwam het knutselmoment.
Vanuit NL heb ik kartonnen brillen opgestuur gekregen van mijn lieve mamsje; en dat sloot eigelijk perfect aan bij het verhaal.
Het was even lastig hoe we dit gingen aanpakken, zonder tafel en maar weinig lijm.. Maar we vonden een manier.
Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik voedsel aan het uitdelen was, zo rumourig en druk werd het. De kids waren zo enthousiast, ze hadden toen de brillen klaar waren verder ook geen aandacht meer voor ons haha.
Ik heb hun vreugde even aanschouwd, hun lach doet meer goeds voor mijn hart dan ik kan beschrijven!
Het confronterende deze dag, was de vrouw met haar kindje die dus in het hutje woonde waarvan we tijdens het kindermoment gebruik mochten maken om op te zitten.
Al snel zag ik dat haar jongen (net een jaar oud) gehandicapt is. Spastische trekken, een zwaar hoofd die steeds vastgehouden moet worden, maar zo'n mooie lach..
Het verhaal van de vrouw was dat haar man haar heeft verlaten nadat hij zag dat hun kindje niet in orde was.
Daar zit je dan. Als moedertje (wat mager was ze zelf) met een kind dat helemaal afhankelijk is van jou.
Want ja, als er al een organisatie voor deze mensen zou zijn, zoals we in Nl veel hebben, dan is het ook nog het geldprobleem wat er is.
Geld heb je gewoon niet.
Het stak me even diep; wat voor toekomst heeft dit gezin? Wat vreselijk.
Het mooie was, ze was zondags voor het eerst naar de kerk gekomen!! Mensen konden de jongen even voor haar vasthouden, en de kerk kon haar wat eten bieden.
Dat is iets wat ik wel meer zie gebeurden hier. Vóór de kerkdienst zijn verschillende moeders (die ik herken van bezoeken, de echte armeren in die buurd) druk bezig met het voeden van hun kinderen; het eten geeft de kerk.
Ik vind het een mooie, passende (bij de kerk) gedachte.
Aanstaande week heb ik 2 dagen vrij, de koning van Cambodja is jarig :-P.
Wel lekker, even wat tijd om bij te komen. Want die warmte kan je soms echt "lam" doen voelen.
Veder lijk ik sinds die eerste ervaringen met echt dierenleed, nu steeds meer te zien hoe dieren worden behandeld.
Van de week was het een aap die met kettingen vastgebonden zat op een auto.
Ik heb mijn ervaringen gedeeld met mijn Hope-begeleidster, en die vertelde me dat ik me moet proberen te beseffen dat de schaal van waarde voor de Cambodjanen anders ligt.
Als je zo weinig hebt, eigelijk alleen je gezin waar je voor moet werken.. dan is dat het gene waar je visier alleen op gericht is.
En die dieren, ja jammer dan, maar dat kan je geld opleveren; om je gezin te kunnen onderhouden.
Het hielp me wel iets voor de boosheid die ik erover voel, maar het blijft toch akelig.
Maargoed; ik wil nou niet te negatief eindigen. :-)
Ik blijf het geweldig vinden om hier te zijn. Eigelijk zijn het nog maar 10 weken dat ik hier ben, ga die met veel plezier aan!
Het blijft een feit dat ik zoveel leer; op verschillende gebieden, echt geweldig!
Ben zo dankbaar voor wat God met me doet deze periode. Ben er erg vol van. Ik ervaar Hem echt dichtbij, door mensen, en in mijn hart.
It's amazing! Kan het even niet verder verwoorden.
Ik ga nog wat foto's opzoeken,
en dan verder met de voorbereidingen voor deze korte (:-)) week!
Veel liefs, en tot gauw.
(dikke kus voor Yourii!)
Dat gevoel kwam vanmorgen, toen ik naar het kantoor liep om deze nieuwe blog te schrijven, over me heen.
Ik weet steeds beter hoe ik met dingen om moet gaan, welke dingen ik vanwege het cultuurverschil moet aanpassen, en zit goed in het dagritme.
Wat geweldig toch, dat ik hier voor een tijdje terecht heb mogen komen!
De vrijdag was voor mij afgelopen week het meest bijzonder.
Nieuwe ontmoetingen, maar ook confrontaties.
In de morgen ben ik met 3 medewerkers van de kerk op bezoek geweest in een nieuwe buurt. Ergens in één van de hutjes zaten 6 vrouwen te wachten die wel openstonden voor wat de kerkmensen te vertellen hadden.
Met als resultaat dat ze aan het einde van de ochtend alle 6 als antwoord op de vraag; "wil je Jezus Christus ontvangen?".. ja zeiden!
Met een boedistische offertafel nog in dezelde kamer in je rug prikkend, voel je de pure blijdschap voor een ander; de weg met Jezus is de enige!
Natuurlijk moeten de harten van de mensen nog echt geraakt worden, maar de eerste stap; gewillig zijn/er voor openstaan, is gezet!
Wat betreft het boedistme hier in Cambodja; ik moet zeggen dat ik laatst mijn ogen echt heb uitgekeken.
Ik liep met 2 mensen langs de rivier, waar veel tempels in de buurt zijn gebouwd.
Al lopende wordt het een na het ander onder je neus gedrukt; "koop dit om te offeren". Vogeltjes in een kooi, bloemen die helemaal bewerkt zijn, bananen, natuurlijk de wierook, etc. En alles blijkt dan weer ergens anders "goed" voor te zijn.
Je ziet mensen bijna worstelen om hun ding in de straattempeltjes te doen.. soort wasrituelen, gegil en gedoe.
Waar zijn mensen toch mee bezig. Wat kan een mens verward zijn, wat kunnen ze elkaar wijs maken.
Nouja, ik vond het best heftig om te zien.
(daar in de buurt heb ik trouwens de tafel vol met gefrituurde insekten gezien; spinnen, grote kevers, rare rood-aangeslagen vogeltjes, sprinkhanen, larven of zoiets.. je kon er schildpadjes kopen, slangen, ect.)
Maar terugkomend op de vrijdag.
S'middags was het tijd vcor de kinderen. Meestal gingen we naar dezelfde plek, maar nu een nieuwe buurt. Toch ook weer leuk, het gevoel dat je misschien weer andere kinderen kunt bereiken.
Daar aangekomen kwamen de kinderen met groepjes tevoorschijn. Ik voelde me (ook vanwege de oudere die luiskeels, en wijzend naar mij, enthousiast zaten te doen) echt weer even de "stranger" maar ook "de koningin". Al die aandacht, ge-aai aan je arm, kinderen die in je armen gelegd worden. Mooi maar ook apart :-).
Er was niet echt een plekje om fijn met de kinderen te gaan zitten, dus we hebben zelf wat gecreeërd. Ik en Roath (vertaalster) op een trapje van iemands huis (later bleek het heel goed te zijn dat we juist dat huis hadden uitgekozen, maar daarover zometeen meer).
Ik haalde mijn boekje over Bartimeüs tevoorschijn, en begon te vertellen.
Doodstil was het.
Na het verhaal nog wat na-gepraat, en toen kwam het knutselmoment.
Vanuit NL heb ik kartonnen brillen opgestuur gekregen van mijn lieve mamsje; en dat sloot eigelijk perfect aan bij het verhaal.
Het was even lastig hoe we dit gingen aanpakken, zonder tafel en maar weinig lijm.. Maar we vonden een manier.
Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik voedsel aan het uitdelen was, zo rumourig en druk werd het. De kids waren zo enthousiast, ze hadden toen de brillen klaar waren verder ook geen aandacht meer voor ons haha.
Ik heb hun vreugde even aanschouwd, hun lach doet meer goeds voor mijn hart dan ik kan beschrijven!
Het confronterende deze dag, was de vrouw met haar kindje die dus in het hutje woonde waarvan we tijdens het kindermoment gebruik mochten maken om op te zitten.
Al snel zag ik dat haar jongen (net een jaar oud) gehandicapt is. Spastische trekken, een zwaar hoofd die steeds vastgehouden moet worden, maar zo'n mooie lach..
Het verhaal van de vrouw was dat haar man haar heeft verlaten nadat hij zag dat hun kindje niet in orde was.
Daar zit je dan. Als moedertje (wat mager was ze zelf) met een kind dat helemaal afhankelijk is van jou.
Want ja, als er al een organisatie voor deze mensen zou zijn, zoals we in Nl veel hebben, dan is het ook nog het geldprobleem wat er is.
Geld heb je gewoon niet.
Het stak me even diep; wat voor toekomst heeft dit gezin? Wat vreselijk.
Het mooie was, ze was zondags voor het eerst naar de kerk gekomen!! Mensen konden de jongen even voor haar vasthouden, en de kerk kon haar wat eten bieden.
Dat is iets wat ik wel meer zie gebeurden hier. Vóór de kerkdienst zijn verschillende moeders (die ik herken van bezoeken, de echte armeren in die buurd) druk bezig met het voeden van hun kinderen; het eten geeft de kerk.
Ik vind het een mooie, passende (bij de kerk) gedachte.
Aanstaande week heb ik 2 dagen vrij, de koning van Cambodja is jarig :-P.
Wel lekker, even wat tijd om bij te komen. Want die warmte kan je soms echt "lam" doen voelen.
Veder lijk ik sinds die eerste ervaringen met echt dierenleed, nu steeds meer te zien hoe dieren worden behandeld.
Van de week was het een aap die met kettingen vastgebonden zat op een auto.
Ik heb mijn ervaringen gedeeld met mijn Hope-begeleidster, en die vertelde me dat ik me moet proberen te beseffen dat de schaal van waarde voor de Cambodjanen anders ligt.
Als je zo weinig hebt, eigelijk alleen je gezin waar je voor moet werken.. dan is dat het gene waar je visier alleen op gericht is.
En die dieren, ja jammer dan, maar dat kan je geld opleveren; om je gezin te kunnen onderhouden.
Het hielp me wel iets voor de boosheid die ik erover voel, maar het blijft toch akelig.
Maargoed; ik wil nou niet te negatief eindigen. :-)
Ik blijf het geweldig vinden om hier te zijn. Eigelijk zijn het nog maar 10 weken dat ik hier ben, ga die met veel plezier aan!
Het blijft een feit dat ik zoveel leer; op verschillende gebieden, echt geweldig!
Ben zo dankbaar voor wat God met me doet deze periode. Ben er erg vol van. Ik ervaar Hem echt dichtbij, door mensen, en in mijn hart.
It's amazing! Kan het even niet verder verwoorden.
Ik ga nog wat foto's opzoeken,
en dan verder met de voorbereidingen voor deze korte (:-)) week!
Veel liefs, en tot gauw.
(dikke kus voor Yourii!)
-
10 Mei 2010 - 06:50
Mama:
Lieve Lydje,
Dankjewel voor je prachtige weergave van de gebeurtenissen in Cambodja.
Met weer schitterende foto's! Wat een plezier kunnen wat simpele knutselspullen brengen.. Met de knutselclub van de Nieuwe Kerk hebben we dezelfde brillen gemaakt. Ook zo'n succes. Maar in Nederland kennen we het fenomeen "bril" wel. Voor de kinderen in Cambodja zijn deze (echte) hulpmiddelen niet weggelegd. Heerlijk om het plezier te zien van de kinderen daar- en van mijn kind die het toch maar fikst! :-)
Ga zo door, lief, Gods Zegen! X X -
10 Mei 2010 - 07:02
Angela:
Mooi geschreven weer!
Een opmerking van Robin over het brillen knutselen en het zien van de foto's: "Wat knutselen wij dan makkelijk op de knutselclub bij de kerk..." -
10 Mei 2010 - 07:44
Pap:
Wat een belevenissen en indrukken weer! Fijn om de foto's bij jouw verslag te kunnen bekijken. Ben erg trots op je, heel veel liefs, pap. -
10 Mei 2010 - 08:08
Tante Joke:
Wat een mooi verslag Lidia, de mensen en kinderen zullen dit geluk in hun hart bewaren en hebben daar in hun verder leven een rijk bezit aan!! Heel veel liefs van je tante Joke. -
10 Mei 2010 - 08:32
Naomi:
Hoi lief zusje,
Bedankt voor je verhaal weer!!! De foto's zijn echt geweldig, superleuk met die brillen!!Dikke knuf van je grote zus die heel trots op je is,
Noon -
10 Mei 2010 - 09:06
Rijna Hijwegen:
Wat is voor de dienst in de kerk gebeurt is eigenlijk wat onze diaconie ook doet en zo moet het inderdaad ook zijn Lydia dat heb je helemaal goed. Wat heerlijk dat je naast het missen van thuis ook een gevoel hebt van op je plaats zijn daar en dat dat inderdaad zo is blijkt wel uit je reisverslagen. God heeft je op de juiste plaats gebracht en het mooiste daarvan is dat Hij naast je loopt en je draagt als je het moeilijk hebt. Dikke zoen Rijna en familie -
12 Mei 2010 - 12:32
Clara:
hoi Lydia,
't is echt genieten al jouw verhalen, alles wat je beleeft.
Ik vind het zo fijn voor je dat het zo goed met je gaat!!
Enig al die kinderen met van die fantastische brilletjes.
Leuk ook om jou zo te zien stralen op te foto.
dikke knuffel
Clara -
16 Mei 2010 - 15:04
Judith:
Eigenlijk prachtig, dat het geknutsel met die mooie brillen ook iets symbolisch heeft. Alsof je de kindertjes het leven ook even door een andere bril laat bekijken. Bijzonder verslag en foto's weer! Nog heel inspirerende 10 weken voor de boeg gewenst, en veel liefs vanuit Nederland -
18 Mei 2010 - 13:10
René:
Zo. Eindelijk weer eens alle berichten bijgelezen van de afgelopen tijd. Ik vind het super blijven om te lezen wat je meemaakt, en ook de manier waarop je het vertelt is echt leuk! :)haha, schitterend om te lezen! Vind het ook bijzonder hoe je schrijft over God merken in Cambodja, en dat het je veel kracht geeft om door te gaan.
Ik hoop dat je veel kracht mag krijgen voor je laatste weken daar! Het ga je goed!
René -
23 Mei 2010 - 19:26
Annelies:
Wat een ontroerende verhalen allemaal, dappere nicht van mij ! Heel veel sterkte en beterschap nu.
We denken aan je. Liefs,
Annelies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
