Tegenstellig.
Door: Lydia
Blijf op de hoogte en volg Lydia
07 Juni 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve mensen, het liet even op zich wachten; maar onder het genot van een ice-koffie en een grote ventilator in mijn rug probeer ik wat van mijn belevenissen met jullie te delen.
Afgelopen vrijdag is Joke van Opstal en haar gezin vertrokken naar Nederland, om daar 7 weken een zeer verdiende vakantie te genieten.
Het was wel even gek, afscheid van hen nemen, en zelf hier blijven. Om ook zo weer op het vliegveld te zijn en mensen elkaar te zien knuffelen.. deed me ook wel verlangen naar mijn terugkeer naar huis!
Ik heb even zitten dippen.. maar toch ook weer gewoon de dingen opgepakt, er blijft zoveel te doen voor de mensen.
En dat voelt heel goed.
Al blijven er wel dingen die erg moeilijk zijn om te zien en horen.
Zo ben ik laatst bijv. op kraambezoek geweest bij de vrouw waarover ik wel eerder heb verteld.
Haar ex-man is vaak dronken en gewelddadig, en ze leeft onder een brug. Ze heeft gelukkig in het ziekenhuis kunnen bevallen (met hulp van de kerk), en een prachtig baby-meisje ontvangen.
Voor mijn bezoek wilde ik wat spulletjes kopen; kleertjes, shampoo en poeder. Ook voor de moeder wilde ik iets meenemen. Ze was nog niet erg terug op krachten dus de mensen van de kerk rade me aan wat varkensvlees te kopen.
Sta je daar bij een varkenskraampje, besef je opeens dat er voor je op tafel het varkenshoofd je ligt aan te kijken, terwijl de vrouw achter de kraam één van zijn poten (daar zitten de beste stukken heb ik geleerd) in stukjes hakt.
Heb me maar even omgedraaid...
De kraamvrouw ontving het vlees gelukkig wel met dank. :-)
Maar terwijl ik het mooie meisje aan het bekijken was, kwam de confrontatie heel erg op me af.
Nieuw, kwetsbaar leven onder een brug, naast een stel vieze, stinkende varkens van de buren, en eigelijk aleen maar rook -en stoffige lucht. En wat heb je nou aan spullen/mogelijkheden om je kindje te verzorgen, en op te voeden.
Mensen in Nederland kunnen soms maar niet beslissen wat voor perfecte babykamertjes ze zullen nemen, terwijl hier in Azië... nouja, jullie begrijpen mijn punt.
Het heeft me de hele dag bezig gehouden.
Later die dag kwam de volgende triestigheid. Ik heb een stel ontmoet die hun woning hebben gevestigd tussen graven!
Het was al een beetje vreemde situatie, de vrouw is samen met haar "stiefvader" gegaan (haar moeder voelt dat ze hem heeft afgepakt, dus is niet meer welkom), en ze werkt in de bouw (zie voor je; een bottig dun mens) om zich te kunnen voorzien van wat rijst.
De vrouw heeft haar hoofd kaalgeschoren omdat ze bang was voor de geesten die boven hun graven zouden hangen, maar blijft er wel omdat dit het enige is wat ze heeft.
Gelukkig heeft God haar wel aangeraakt en is ze bezig met het ontdekken van Zijn liefde voor haar.
Maar bedenk wel hoe moeilijk het is om hierin vol te houden.. een hart vol angst kan moeilijk plaatsmaken voor liefde.
Ik wilde haar een knuffel geven bij ons vertrek, ze boog direct voor me en hield mijn middel vast.
Het voelde zo raar, ik wilde het niet op die manier.. ik ben haar naaste niet "hoger" of beter.
Maar een knuffel heeft ze waarschijnlijk nog nooit gehad.
Ik blijf voor haar bidden.
Een 3de ding van de afgelopen 2 weken is dat ik getuigen ben geweest van een ernstig ongeluk.
Met een stel jongeren was ik in een zwembad geweest en op weg naar huis passeerde we een net-gebeurd-ongeluk.
6 bebloede jongens lagen onder hun kapotte (1 was echt doormidden gebroken!) brommers bewusteloos te zijn.
Geen van allen droeg een helm (dus er zaten behoorlijke gaten in die hoofden), ik zag een jongen die op zijn buik lag dood te gaan.. er ontstond een steeds grotere plas bloed vanuit zijn mond.
Kotsmisselijk werd ik.
Maar de jongen waarbij ik achterop zat voelde zich wel geroepen om "iets" te doen, dus ik was afgestapt en stond 2 stappen bij de jongens vandaan.
Ik was zeer geschrokken, stond mezelf af te vragen wat ik kon doen.. niemand deed iets, ik heb geleerd op iemand in stabiele zijligging te leggen.. maar iets hield me tegen. Juist omdat niemand iets deed is het misschien niet verstandig als ik als blanke meid wel iets ga doen. Het was zo'n rare situatie. Ik riep tegen mijn Kmer vrienden, doe iets.. waarom doet niemand iets, waarop iemand mij vertelde dat we niets konden en moesten doen.
Weet ik veel, laat ik dan maar bidden.. God is met ons.
Op een gegeven moment naderde de ambulance. Maar dit geloof je niet, nu ik er weer over vertel voel ik weer het onbegrijpelijke.
De ambulance raakte tijdens het remmen te diep met zijn voorwielen in het zand. Wat doen die sukkels, gaan ze al hun tijd besteden aan het proberen uit te rijden! Terwijl nog geen meter bij hen vandaag een stel jongens liggen dood te gaan!
En toen ze eindelijk met een brancard naast een van de jongens stonden, pakte ze hem beet bij zijn polsen en enkels en tilde hem zo op de brancard! Hé! Zijn dit deskundige? Ze kunnen wel zijn rug hebben gebroken, wat is dit!!
Eenmaal thuis hebben we gelukkig een tijdje na kunnen praten samen, iedereen was geschrokken en onder de indruk.
Er werd me uitgelegd waarom niemand iets deed. In Cambodja gebeuren veel ongelukken. Zodra iemand op de grond ligt zijn er altijd wel personen die naar ze toe gaan. Maar; niet om te helpen, maar om geld en telefoon af te pakken! En omdat iedereen eigenlijk weet dat dit gebeurd, durven mensen die eerst van de schrik moeten bekomen niet alsnog hulp te bieden, omdat ze bang zijn de schuld te krijgen van diefstal!!!
Hé??
Wat is dit ook weer een blijk van armoede.
En toch, wat ik dus als zo tegenstellig ervaar zijn er zoveel mooie dingen die gebeuren.
Bijzondere ontmoetingen met mensen, de geweldige gastvrijheid, vriendschappen die zo ver gaan dat ik echt liefde en goedheid voel.
Mensen die tot geloof komen, gewoon de blije koppies van die meiden tijdens volleybal..
Het is dankbaar werk.
Ik ben trouwens ook erg trots mijn kerk in Amersfoort.
In een gesprekje met Zoë kwamen we op het feit dat zij 2 jaar geleden in mijn kerk op bezoek is geweest.
Eerst kon ze niet onderscheiden welke dat dan geweest was, maar toen ik vertelde dat ze daar in de klokkentoren mochten klimmen, reageerde ze opeens heel enthousiast!
Ze ervaart de Nieuwe Kerk als heel betrokken, mede doordat er steeds kaartjes worden gestuurd vanuit Amersfoort als één van hen jarig is.. De kaarten werden er zelfs bijgehaald, erg grappig om al die voor mij bekende namen weer te zien.
Maar ook wat betreft mijzelf, de gemeente Nieuwe Kerk voelt echt als familie.
Laatst ontving ik in een mail een bijlage waarin velen uit mijn kerk tijdens het koffiedrinken wat naar mij hadden geschreven.
Dat deed me geweldig goed! Ze staan zo achter me. Dat te ervaren tijdens moeilijke dagen, is zoveel waard.
Mijn familie en liefje (hij is zo bijzonder!) zijn trouwens helemaal geweldig.
Ik wil nou niet emotioneel gaan doen,
maar juist omdat je zo verder ontwikkeld, dingen meemaakt en gaat beseffen. Voel ik me zo dankbaar en rijk hen in mijn leven te hebben.
Het gaat niet om bezittingen, materialen, geld.
Het is de liefde, en verbondenheid wat het pure geluk geeft.
God zegene jullie allemaal!
Het leven met de Vader is zo goed!
"In Christ alone".
In Christ alone my HOPE is found,
He is my light, my strength, my song.
This cornerstone, this solid ground
firm through the fiercest drought and storm.
What heights of LOVE, what depths of peace, when fears are stilled, when strivings cease.
My Comforter, my all in all;
here in the love of Christ i stand!
Curse has lost its grip on me;
for i am His and He is mine!
Bought with the precious blood of Christ
No guilt in life, no fear in death
this is the power of Christ in me.
From life first cry to final breath
Jesus commands my destiny.
No power of hell, no scheme of man
can ever pluck me from His hand.
Till He returns or calls me home,
here in the power of Christ i'll stand".
Tot gauw, liefs van Lydia.
Ps; even iets heel anders, ik heb toch een stukje spin geproefd! Zie foto's, haha!
Afgelopen vrijdag is Joke van Opstal en haar gezin vertrokken naar Nederland, om daar 7 weken een zeer verdiende vakantie te genieten.
Het was wel even gek, afscheid van hen nemen, en zelf hier blijven. Om ook zo weer op het vliegveld te zijn en mensen elkaar te zien knuffelen.. deed me ook wel verlangen naar mijn terugkeer naar huis!
Ik heb even zitten dippen.. maar toch ook weer gewoon de dingen opgepakt, er blijft zoveel te doen voor de mensen.
En dat voelt heel goed.
Al blijven er wel dingen die erg moeilijk zijn om te zien en horen.
Zo ben ik laatst bijv. op kraambezoek geweest bij de vrouw waarover ik wel eerder heb verteld.
Haar ex-man is vaak dronken en gewelddadig, en ze leeft onder een brug. Ze heeft gelukkig in het ziekenhuis kunnen bevallen (met hulp van de kerk), en een prachtig baby-meisje ontvangen.
Voor mijn bezoek wilde ik wat spulletjes kopen; kleertjes, shampoo en poeder. Ook voor de moeder wilde ik iets meenemen. Ze was nog niet erg terug op krachten dus de mensen van de kerk rade me aan wat varkensvlees te kopen.
Sta je daar bij een varkenskraampje, besef je opeens dat er voor je op tafel het varkenshoofd je ligt aan te kijken, terwijl de vrouw achter de kraam één van zijn poten (daar zitten de beste stukken heb ik geleerd) in stukjes hakt.
Heb me maar even omgedraaid...
De kraamvrouw ontving het vlees gelukkig wel met dank. :-)
Maar terwijl ik het mooie meisje aan het bekijken was, kwam de confrontatie heel erg op me af.
Nieuw, kwetsbaar leven onder een brug, naast een stel vieze, stinkende varkens van de buren, en eigelijk aleen maar rook -en stoffige lucht. En wat heb je nou aan spullen/mogelijkheden om je kindje te verzorgen, en op te voeden.
Mensen in Nederland kunnen soms maar niet beslissen wat voor perfecte babykamertjes ze zullen nemen, terwijl hier in Azië... nouja, jullie begrijpen mijn punt.
Het heeft me de hele dag bezig gehouden.
Later die dag kwam de volgende triestigheid. Ik heb een stel ontmoet die hun woning hebben gevestigd tussen graven!
Het was al een beetje vreemde situatie, de vrouw is samen met haar "stiefvader" gegaan (haar moeder voelt dat ze hem heeft afgepakt, dus is niet meer welkom), en ze werkt in de bouw (zie voor je; een bottig dun mens) om zich te kunnen voorzien van wat rijst.
De vrouw heeft haar hoofd kaalgeschoren omdat ze bang was voor de geesten die boven hun graven zouden hangen, maar blijft er wel omdat dit het enige is wat ze heeft.
Gelukkig heeft God haar wel aangeraakt en is ze bezig met het ontdekken van Zijn liefde voor haar.
Maar bedenk wel hoe moeilijk het is om hierin vol te houden.. een hart vol angst kan moeilijk plaatsmaken voor liefde.
Ik wilde haar een knuffel geven bij ons vertrek, ze boog direct voor me en hield mijn middel vast.
Het voelde zo raar, ik wilde het niet op die manier.. ik ben haar naaste niet "hoger" of beter.
Maar een knuffel heeft ze waarschijnlijk nog nooit gehad.
Ik blijf voor haar bidden.
Een 3de ding van de afgelopen 2 weken is dat ik getuigen ben geweest van een ernstig ongeluk.
Met een stel jongeren was ik in een zwembad geweest en op weg naar huis passeerde we een net-gebeurd-ongeluk.
6 bebloede jongens lagen onder hun kapotte (1 was echt doormidden gebroken!) brommers bewusteloos te zijn.
Geen van allen droeg een helm (dus er zaten behoorlijke gaten in die hoofden), ik zag een jongen die op zijn buik lag dood te gaan.. er ontstond een steeds grotere plas bloed vanuit zijn mond.
Kotsmisselijk werd ik.
Maar de jongen waarbij ik achterop zat voelde zich wel geroepen om "iets" te doen, dus ik was afgestapt en stond 2 stappen bij de jongens vandaan.
Ik was zeer geschrokken, stond mezelf af te vragen wat ik kon doen.. niemand deed iets, ik heb geleerd op iemand in stabiele zijligging te leggen.. maar iets hield me tegen. Juist omdat niemand iets deed is het misschien niet verstandig als ik als blanke meid wel iets ga doen. Het was zo'n rare situatie. Ik riep tegen mijn Kmer vrienden, doe iets.. waarom doet niemand iets, waarop iemand mij vertelde dat we niets konden en moesten doen.
Weet ik veel, laat ik dan maar bidden.. God is met ons.
Op een gegeven moment naderde de ambulance. Maar dit geloof je niet, nu ik er weer over vertel voel ik weer het onbegrijpelijke.
De ambulance raakte tijdens het remmen te diep met zijn voorwielen in het zand. Wat doen die sukkels, gaan ze al hun tijd besteden aan het proberen uit te rijden! Terwijl nog geen meter bij hen vandaag een stel jongens liggen dood te gaan!
En toen ze eindelijk met een brancard naast een van de jongens stonden, pakte ze hem beet bij zijn polsen en enkels en tilde hem zo op de brancard! Hé! Zijn dit deskundige? Ze kunnen wel zijn rug hebben gebroken, wat is dit!!
Eenmaal thuis hebben we gelukkig een tijdje na kunnen praten samen, iedereen was geschrokken en onder de indruk.
Er werd me uitgelegd waarom niemand iets deed. In Cambodja gebeuren veel ongelukken. Zodra iemand op de grond ligt zijn er altijd wel personen die naar ze toe gaan. Maar; niet om te helpen, maar om geld en telefoon af te pakken! En omdat iedereen eigenlijk weet dat dit gebeurd, durven mensen die eerst van de schrik moeten bekomen niet alsnog hulp te bieden, omdat ze bang zijn de schuld te krijgen van diefstal!!!
Hé??
Wat is dit ook weer een blijk van armoede.
En toch, wat ik dus als zo tegenstellig ervaar zijn er zoveel mooie dingen die gebeuren.
Bijzondere ontmoetingen met mensen, de geweldige gastvrijheid, vriendschappen die zo ver gaan dat ik echt liefde en goedheid voel.
Mensen die tot geloof komen, gewoon de blije koppies van die meiden tijdens volleybal..
Het is dankbaar werk.
Ik ben trouwens ook erg trots mijn kerk in Amersfoort.
In een gesprekje met Zoë kwamen we op het feit dat zij 2 jaar geleden in mijn kerk op bezoek is geweest.
Eerst kon ze niet onderscheiden welke dat dan geweest was, maar toen ik vertelde dat ze daar in de klokkentoren mochten klimmen, reageerde ze opeens heel enthousiast!
Ze ervaart de Nieuwe Kerk als heel betrokken, mede doordat er steeds kaartjes worden gestuurd vanuit Amersfoort als één van hen jarig is.. De kaarten werden er zelfs bijgehaald, erg grappig om al die voor mij bekende namen weer te zien.
Maar ook wat betreft mijzelf, de gemeente Nieuwe Kerk voelt echt als familie.
Laatst ontving ik in een mail een bijlage waarin velen uit mijn kerk tijdens het koffiedrinken wat naar mij hadden geschreven.
Dat deed me geweldig goed! Ze staan zo achter me. Dat te ervaren tijdens moeilijke dagen, is zoveel waard.
Mijn familie en liefje (hij is zo bijzonder!) zijn trouwens helemaal geweldig.
Ik wil nou niet emotioneel gaan doen,
maar juist omdat je zo verder ontwikkeld, dingen meemaakt en gaat beseffen. Voel ik me zo dankbaar en rijk hen in mijn leven te hebben.
Het gaat niet om bezittingen, materialen, geld.
Het is de liefde, en verbondenheid wat het pure geluk geeft.
God zegene jullie allemaal!
Het leven met de Vader is zo goed!
"In Christ alone".
In Christ alone my HOPE is found,
He is my light, my strength, my song.
This cornerstone, this solid ground
firm through the fiercest drought and storm.
What heights of LOVE, what depths of peace, when fears are stilled, when strivings cease.
My Comforter, my all in all;
here in the love of Christ i stand!
Curse has lost its grip on me;
for i am His and He is mine!
Bought with the precious blood of Christ
No guilt in life, no fear in death
this is the power of Christ in me.
From life first cry to final breath
Jesus commands my destiny.
No power of hell, no scheme of man
can ever pluck me from His hand.
Till He returns or calls me home,
here in the power of Christ i'll stand".
Tot gauw, liefs van Lydia.
Ps; even iets heel anders, ik heb toch een stukje spin geproefd! Zie foto's, haha!
-
07 Juni 2010 - 06:08
Mama:
Lieve doorzetter,
Ik heb veel respect voor je! Bedankt voor het delen van je ervaringen. De foto's geven een goed beeld hoe het leven in Cambodja er uitziet. Enne..., als je thuis komt eten we weer aardappelen, sla en een runderrolletje hoor!:-)
Liefs en een hele dikke knuffel! -X- -
07 Juni 2010 - 08:06
Rijna Hijwegen:
Hallo Lydia,
Wat is er weer veel gebeurd en wat heb je weer een hoop beleefd, haast teveel voor een heel mensenleven en ik weet ook zeker dat dit de rets van je leven op een goede manier zal beinvloeden, dat kan gewoon niet anders.
Het verhaal van de vrouw die bevallen is en waar je op kraambezoek bent geweest spreekt me deze keer wel heel bijonder aan. Adelina en Fabian mochten 31mei een gezond kindje ontvangen en deze keer een dochtertje, met de namen Adelina Catharina Lena, roepnaam Elin. Na twee gezonde jongetjes is dit toch wel een erg groot geschenk en we zijn dan ook allemaal heel erg dankbaar voor dit gezonde kindje. Ik zag het voor me de armoede waarin jij dit gezinnetje aantrof en de weelde waarin Elin op de wereld is gekomen. Kleertjes in overvloed (nooit geweten dat er zoveel te koop is in het rose). Eten en drinken in overvloed en noem maar op dat weet je zelf maar veel te goed. Maar ik besefte bij het lezen van je verslag dat er een ding is dat ze hetzelfde hebben: De grenzeloze liefde van onze Vader in de hemel, die over alle mensen waakt en altijd bij hen is.
Lieverd we bidden voor je en denken aan je, dikke knuffel Rijna. -
07 Juni 2010 - 08:22
Je Grote Trotse Zus:
Hoi lieve Lied,
Met veel lachen en tranen lees ik je wederom gewelde belevenissen. Het lied waar je mee afsloot luister ik. Je bent een topper meid, ECHT een topper!!!
Veel liefs en dikke kus!! -
07 Juni 2010 - 12:26
Marleen:
You go girl! -
07 Juni 2010 - 14:45
Erika:
Wat een verhalen en wat een foto's! Ik blijf me erover verbazen hoe snel jij je alles eigen maakt. Knap hoor!
Sterkte en ook een hele fijne tijd daar.
Liefs, Marco, Erika, Nathan en Romy -
07 Juni 2010 - 16:14
Daan Nijsse:
Hoi Lydia,
heftige ervaringen weer, die ongetwijfeld ernorm veel indruk op je maken. Je grenzenloze vertrouwen in je geloof is eigenlijk ongelooflijk. Je bent gewoon een prima meid, die daar ergens in het verre wegwegistan prima werk verzet. En daar heb ik heel veel waardering voor.
Daan -
07 Juni 2010 - 21:12
Judith:
Lieve Lydia, wederom een indrukwekkend verhaal van de mensen die in Cambodja leven in grote armoede, voor ons nauwelijks voor te stellen, toch hun leven leven en het beste ervan maken. De schakels die mensen vormen in andermans leven en een bijdrage daaraan leveren. Een onuitwisbare indruk achterlaten. Bijzonder. Alle goeds en Gods Zegen. We denken aan je, bidden voor jou en je werk daar. Liefs, Jaap en Judith -
12 Juni 2010 - 09:18
Mirjam:
Hoi Lydia,
Wat maak je veel mee. Wat maken wij Nederlanders ons dan druk om dingen die er in Cambodja helemaal niet toedoen. Hier is bijvoorbeeld de voetbalgekte uitgebroken en maken een heleboel mensen zich druk om allerlei voetbalgadges. Sterkte met de laatste loodjes. veel liefs en sterkte. -
13 Juni 2010 - 13:24
Ellen Nijsse:
Hallo lieve Lydia,
Wat ben je toch een toppertje.
Helemaal mee eens wat Naomi schrijft.
Je hebt weer veel meegemaakt.
Eigenlijk zijn al jouw verhalen wel heel indrukwekkend. Zo anders wordt er met dingen omgegaan dan in onze rijke Nederlandse cultuur. Ik moet wel relativeren als ik lees over al jouw ervaringen. Dat verhaal met die ambulance, zie ik helemaal voor me. Veel drukker met de auto bezig zijn dan met de jongens die op de grond lagen.
Weet je Lyd, ik ben eindelijk begonnen met het uitzoeken van een nieuwe keuken ( 5 jaren plan)
Het is maar goed dat mama af en toe met me meegaat ( anders wordt het een 10 jaren plan)Ik kan niet kiezen tussen een donker of een licht aanrechtblad. Lekker belangrijk vind je niet. Eigenlijk te gek voor woorden, als ik jouw belevenissen lees......
Liefs van
Ellen -
15 Juni 2010 - 16:53
Floris:
Heey Lydia !!
Wat onwijs goed dat je dit allemaal doet, ik ben echt onwijs trots op je. Wat moet je je ook goed voelen dat je met behulp van God deze mensen zo goed kan helpen !! Ik vind het echt top ! :D En hoe was de spin ? :P
Ik vind het echt fijn dat je het zo naar je zin hebt daar !! Al snap ik best dat je soms je dipje hebt. Ik ben op werkweek naar Parijs geweest ( niet te vergelijken ) maar had in het begin echt vette heimwee, en ik wilde gewoon naar huis. Maar realiseer dan dat je zo'n enorme ervaring meemaakt nu en dat je deze mensen echt kan helpen. Leef toe naar je terugkomst maar leef in het nu ! Want jij kan dit, jij bent een hele sterke meid !! Een oersterke !! (al won ik met handje drukken (A) )Maar mentaal (&fysiek ook hoor !! ;) ) Ben jij super !! JE kan dit ik weet het !! :D
Ga ervoor kind, en nog onwijs veel plezier !!!
Ik ben trots op je !!
Lots, and lots of love van iedereen !!! Xxx (L) -
15 Juni 2010 - 16:55
Floris:
Ps., Wel vreselijk inderdaad dat van die Ambulance en dat mensen echt tussen graven wonen. Of dat je woont onder een brug. Het is ook goed inderdaad hierdoor je te realiseren dat wij een onwijs goed leven hebben !! En het draait inderdaad niet allemaal om geld !! Het is een belangrijke factor, daar kan je niet omheen, maar zoals je op het einde heel mooi zegt: Het gaat om de liefde en verbondenheid tussen mensen !! Heel goed kind, maak je move daar !! (H) !! Xx (L) -
16 Juni 2010 - 12:55
Gerdien:
ha Lydia,
ik had al wat verhalen van Youri gehoord, die ik hier ook lees (hij heeft het goed naverteld ;-)), wat een indrukken doe je op!
Een goede tijd verder! Het schiet al weer op, een dikke maand nog. Binnenkort hebben we onze laatste kring-avond, maar die staat denk ik nog net vóór jouw terugkomst gepland. Ook al ben je er dan niet bij, we bidden iedere keer voor je, nadat we weer een update hebben gehad van vriendlief ;-)
Groetjes, Gerdien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
