Het nieuwe volleybalnet!
Door: Lydia
Blijf op de hoogte en volg Lydia
24 Mei 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
Twee weken geleden liep ik vol trots met een grote gele rol onder mijn arm het World Relief kantoor binnen. Eindelijk was ik met mijn volleybal - programma op het punt gekomen dat we echt in het veld kunnen gaan spelen.
Dus het werd tijd dat het gloednieuwe gele volleybal net uit NL werd ingewijd :-).
Het was even zien hoe ik op de brommer ging zitten met; een rugzak op je buik, een bal en een net, maar de Hope staff is erg creatief geworden met dit soort dingen.
Eenmaal op weg overviel me wel even de moed om echt te gaan sporten.. je voelt je toch moe vanwege de warmte. Maar het mooie net stimuleerde me om er gewoon aan te beginnen die dag, en dan maar te zien of het te doen was.
Na een korte opening/terugblik en inleiding op die dag met de meisjes, besloten we samen het gele pak uit te klappen. Ze vonden het machtig interessant. In al ons enthousiastme meteen een plekje opgezocht met bomen, iedereen wilde helpen het net op te hangen.
De laatste stevige knoop in het trouw... YES we kunnen spelen!
"Ahum" hoorde we in de verte, met een bezwete kop en een snelle hartslag van de inspanning kijk ik in het gezicht van een man die in het Kmer begon te raaskallen.
Bleek dat we in de tuin van een hospitaal stonden, en dat we geen toestemming kregen om daar te volleyballen.
Ja, ik begrijp het, in het belang van de patiënten natuurlijk... MAAR we hebben daarnet met veel beleid een net omhoog gehezen.
Haha, nouja, gewoon even zuchten en de boel maar weer losmaken.
Even leek het erop dat er geen andere plek te vinden was tussen de hutjes. ( zucht 1,2, 3, 4, ...)
Maar gelukkig was er iemand met een groot terrein waar we gebruik van mochten maken.
Helaas niet in de schaduw, maar ach.
Dus opnieuw de touwen vastgebonden, de meiden in teams verdeeld, en ballen maar!
Wauw, het was geweldig, ze deden erg hun best te handelen vanuit mijn uitleg en probeerde zo goed mogelijk op te gooien.
Ik besefte opeens dat ik helemaal niet moe meer was, sporten geeft je echt energie; des ondanks de warmte!
Moest ook wel even lachen, mijn vertaalster was ergen tegen een boom gaan zitten, en de Hope medewerker hing een beetje over zijn brommer te hangen.
En ik; als Hollandse buitenlander, sta daar met een energie-boost druk te volleyballen midden in de zon.
Hihi.
De week daarna (afgelopen week) begon ik me daarintegen erg ziek te voelen.
Erge maag & darm pijn, moeten rennen naar het toilet, en hoge koorts.
Eerst hield ik het op een griepje, maar dinsdags voelde ik me zo beroerd dat ik toch maar even aan de bel trok.
Hedia, de oudste van Opstal in huis, werk als nurs in een kliniek; en nam me bij het zien van mijn toestand meteen mee naar haar werk.
Na wat onderzoek was duidelijk dat ik uitgedroogd was, en dat is snel wat vocht moest ontvangen.
Ik ben niet zo heel dol op naalden, msar ik wilde me ook graag beter voelen, dus werkte zo ver mogelijk mee.
Konden ze de goede aders maar niet te pakken krijgen. 5 keer opnieuw hebben ze het "geprobeerd". Ik stelde al voor dat ik wel gewoon water dronk, maarja Lydia zo werkt dat natuurlijk niet.
Goed, al met al toch gelukt een infus opening aan te brengen in mijn hand. Na het vocht kreeg ik een liter antibiotica toegediend omdat de dokter vaststelde dat ik een bacterie in mijn maag had.
Daar lig je dan, de hele middag.. Bah wat voelde ik me beroerd.
De volgende dag terug voor bloedtest uitslag, die was verder helemaal goed. Kreeg nog wel een kuur mee voor 6 dagen antibiotica, en de waarschuwing dat ik echt veel moet blijven drinken, met name omdat mijn bloeddruk laag bleek te zijn.
Goed afgelopen allemaal, maar wat een verschil met Nederland!
Je medicijn recepten worden even met de hand geschreven, de mobiele telefoon wordt door werknemers van het ziekenhuis gewoon intensief gebruikt, en mensen worden gewoon op de gang even geholpen aan hun kwaaltjes en dingen.
Ik kreeg dan wel een soort operatiekamer om rustig te kunnen liggen, maar heb wel even moeten lachen om de rommel die daar ook aanwezig was.
Ach het was een avontuur. Hoop er verder niet meer naartoe te hoeven, maar ergens was het ook goed om eens te zien/mee te maken.
Gelukkig voel ik me alweer stukken beter. Geen koorts en pijn meer, wel wat snel moe overdag.. maar ik geef het de tijd. (ik volg jullie advies echt wel braaf op hoor ;-))
Het enige wat ik hier heel lastig aan vond/vind, is dat als ik door de weeks thuis blijf, echt het gevoel heb dat ik de mensen laat zitten.
Ook de kinderen, ik weet hoe graag ze me zien komen om samen spelletjes etc. te doen.
En de vrouwen die de postcards erg interessant vinden stel je ook teleur als je niet komt.
Weetje, de mensen hebben al zo weinig.. dan wil je ze hetgene wat je ze tot nu toe hebt geboden toch niet ontzeggen.
Ik weet dat mijn eigen gezondheid ook erg belangrijk is.
Maar de gedachte aan deze mensen, die misschien teleurgesteld zaten te wachten, gaan me erg aan mijn hart.
Maar deze week gaan we weer rustig beginnen, dus dan wil ik het weer helemaal goed maken met de mensen :-).
Wat heel grappig is trouwens; mijn neef Arjan zit al een tijdje in Cambodja. Hij werkt als meubelmaker in Poipet.
Zometeen gaan we elkaar in Phnom Penh ontmoetten! (pizza eten) Hij is hier een paar daagjes, en heeft me gemaild.
In Nederland hadden we eigenlijk helemaal geen contact, hij is natuurlijk wat ouder enzo. Toch grappig dat je elkaar helemaal in Cambodja dan wel treft.
Misschien dat ik later nog wat toevoeg aan deze blog, iig wat foto's!
Maar ik moet nu dus even stoppen.
Bedankt voor al jullie gebeden en fijne berichtjes weer. Zo houd een mens het wel vol :-D.
Veel groetjes!
Dus het werd tijd dat het gloednieuwe gele volleybal net uit NL werd ingewijd :-).
Het was even zien hoe ik op de brommer ging zitten met; een rugzak op je buik, een bal en een net, maar de Hope staff is erg creatief geworden met dit soort dingen.
Eenmaal op weg overviel me wel even de moed om echt te gaan sporten.. je voelt je toch moe vanwege de warmte. Maar het mooie net stimuleerde me om er gewoon aan te beginnen die dag, en dan maar te zien of het te doen was.
Na een korte opening/terugblik en inleiding op die dag met de meisjes, besloten we samen het gele pak uit te klappen. Ze vonden het machtig interessant. In al ons enthousiastme meteen een plekje opgezocht met bomen, iedereen wilde helpen het net op te hangen.
De laatste stevige knoop in het trouw... YES we kunnen spelen!
"Ahum" hoorde we in de verte, met een bezwete kop en een snelle hartslag van de inspanning kijk ik in het gezicht van een man die in het Kmer begon te raaskallen.
Bleek dat we in de tuin van een hospitaal stonden, en dat we geen toestemming kregen om daar te volleyballen.
Ja, ik begrijp het, in het belang van de patiënten natuurlijk... MAAR we hebben daarnet met veel beleid een net omhoog gehezen.
Haha, nouja, gewoon even zuchten en de boel maar weer losmaken.
Even leek het erop dat er geen andere plek te vinden was tussen de hutjes. ( zucht 1,2, 3, 4, ...)
Maar gelukkig was er iemand met een groot terrein waar we gebruik van mochten maken.
Helaas niet in de schaduw, maar ach.
Dus opnieuw de touwen vastgebonden, de meiden in teams verdeeld, en ballen maar!
Wauw, het was geweldig, ze deden erg hun best te handelen vanuit mijn uitleg en probeerde zo goed mogelijk op te gooien.
Ik besefte opeens dat ik helemaal niet moe meer was, sporten geeft je echt energie; des ondanks de warmte!
Moest ook wel even lachen, mijn vertaalster was ergen tegen een boom gaan zitten, en de Hope medewerker hing een beetje over zijn brommer te hangen.
En ik; als Hollandse buitenlander, sta daar met een energie-boost druk te volleyballen midden in de zon.
Hihi.
De week daarna (afgelopen week) begon ik me daarintegen erg ziek te voelen.
Erge maag & darm pijn, moeten rennen naar het toilet, en hoge koorts.
Eerst hield ik het op een griepje, maar dinsdags voelde ik me zo beroerd dat ik toch maar even aan de bel trok.
Hedia, de oudste van Opstal in huis, werk als nurs in een kliniek; en nam me bij het zien van mijn toestand meteen mee naar haar werk.
Na wat onderzoek was duidelijk dat ik uitgedroogd was, en dat is snel wat vocht moest ontvangen.
Ik ben niet zo heel dol op naalden, msar ik wilde me ook graag beter voelen, dus werkte zo ver mogelijk mee.
Konden ze de goede aders maar niet te pakken krijgen. 5 keer opnieuw hebben ze het "geprobeerd". Ik stelde al voor dat ik wel gewoon water dronk, maarja Lydia zo werkt dat natuurlijk niet.
Goed, al met al toch gelukt een infus opening aan te brengen in mijn hand. Na het vocht kreeg ik een liter antibiotica toegediend omdat de dokter vaststelde dat ik een bacterie in mijn maag had.
Daar lig je dan, de hele middag.. Bah wat voelde ik me beroerd.
De volgende dag terug voor bloedtest uitslag, die was verder helemaal goed. Kreeg nog wel een kuur mee voor 6 dagen antibiotica, en de waarschuwing dat ik echt veel moet blijven drinken, met name omdat mijn bloeddruk laag bleek te zijn.
Goed afgelopen allemaal, maar wat een verschil met Nederland!
Je medicijn recepten worden even met de hand geschreven, de mobiele telefoon wordt door werknemers van het ziekenhuis gewoon intensief gebruikt, en mensen worden gewoon op de gang even geholpen aan hun kwaaltjes en dingen.
Ik kreeg dan wel een soort operatiekamer om rustig te kunnen liggen, maar heb wel even moeten lachen om de rommel die daar ook aanwezig was.
Ach het was een avontuur. Hoop er verder niet meer naartoe te hoeven, maar ergens was het ook goed om eens te zien/mee te maken.
Gelukkig voel ik me alweer stukken beter. Geen koorts en pijn meer, wel wat snel moe overdag.. maar ik geef het de tijd. (ik volg jullie advies echt wel braaf op hoor ;-))
Het enige wat ik hier heel lastig aan vond/vind, is dat als ik door de weeks thuis blijf, echt het gevoel heb dat ik de mensen laat zitten.
Ook de kinderen, ik weet hoe graag ze me zien komen om samen spelletjes etc. te doen.
En de vrouwen die de postcards erg interessant vinden stel je ook teleur als je niet komt.
Weetje, de mensen hebben al zo weinig.. dan wil je ze hetgene wat je ze tot nu toe hebt geboden toch niet ontzeggen.
Ik weet dat mijn eigen gezondheid ook erg belangrijk is.
Maar de gedachte aan deze mensen, die misschien teleurgesteld zaten te wachten, gaan me erg aan mijn hart.
Maar deze week gaan we weer rustig beginnen, dus dan wil ik het weer helemaal goed maken met de mensen :-).
Wat heel grappig is trouwens; mijn neef Arjan zit al een tijdje in Cambodja. Hij werkt als meubelmaker in Poipet.
Zometeen gaan we elkaar in Phnom Penh ontmoetten! (pizza eten) Hij is hier een paar daagjes, en heeft me gemaild.
In Nederland hadden we eigenlijk helemaal geen contact, hij is natuurlijk wat ouder enzo. Toch grappig dat je elkaar helemaal in Cambodja dan wel treft.
Misschien dat ik later nog wat toevoeg aan deze blog, iig wat foto's!
Maar ik moet nu dus even stoppen.
Bedankt voor al jullie gebeden en fijne berichtjes weer. Zo houd een mens het wel vol :-D.
Veel groetjes!
-
24 Mei 2010 - 06:47
Mama:
Je proeft de indringende warmte door je blog heen!
Ben benieuwd hoe je ontmoeting met Arjan was. Het is een leuke kerel die ook zeer veel overheeft voor de Cambodjaanse bevolking. Hij is een tijd geleden begonnen met het bouwen van bedden en schoolbankjes, en heeft nu zelfs een heel schoolgebouw opgezet, samen met een groep vrienden uit Nederland en Cambodja!
Wat fijn om te lezen dat de kinderen zo veel plezier hebben van het volleybalnet. En ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, dat je de mensen in de steek laat... dat past ook bij je, trouw als je bent. Maar aan een zieke Lydia heeft niemand iets, dus wees zuinig op jezelf, meisje! Veel plezier en succes, we denken steeds aan je! Dikke knuf XXX -
24 Mei 2010 - 08:24
Rijna Hijwegen:
Lieverd,
Wat een avonturen weer, ik heb vreselijk moeten lachen om je verhaal met het volleybalnet (zou mij ook overkomen), ja de tuin van een ziekenhuis is niet echt handig voor zo iets. Fijn dat je weer wat opknapt, vervelend dat geprik, maar het was voor een goede zaak zullen we maar denken. Gisteren in de kerk is je reisverslag uitgedeeld, Fabian en Adelina waren gisteren hier (kan ieder moment hun derde kindje komen, ik hou je op de hoogte) en hebben ook met veel aandacht en toch ook bewondering (dat mag je best ook wel eens weten) het verslag gelezen. Nu meisje zorg goed voor jezelf en we denken aan je en bidden voor je. Dikke knuffel Rijna en familie. -
24 Mei 2010 - 08:37
Judith:
Lieve Lydia, we waren echt opgelucht om vandaag je verslag te lezen waarin je schrijft dat het weer beter met je gaat! Gisteren in de kerk is er voor jou gebeden en vertelde de dominee dat je met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis lag. Gelukkig ben je uit het ziekenhuis. Samen sporten (volleyballen) schept een band. Over 4 weken is er voor de mensen in de Nieuwe Kerk ook een volleybaltoernooi (18 juni). Houd je taai ,dappere Lydia, en take care of yourself! Heel veel liefs, ook van Jaap, dikke knuffel van Judith -
24 Mei 2010 - 15:10
Manon:
ey meisj,
Wat leuk dat je daar zulk goed werk verricht!!
Echt heel leuk om te lezen...
Hoelang ben je daar nog?
Als je terug bent moeten we snel weer een keer bij babbelen!!
Meis, pas goed op jezelf en beterschap!!
Liefs XX
Manon -
26 Mei 2010 - 08:49
Noom:
Heee zusje!
Mooi verhaal, van dat volleybalnet (en vooral de plek...)!! Gave foto's ook weer. Hoe was het met Arjan?
Dikke kussert van je zussert! -
27 Mei 2010 - 14:43
René:
Haha nice! Goed bezig met het volleyballen! Echt leuk om te zien dat Cambodjaanse kinderen zo enthousiast kunnen zijn voor volleybal :) Zet m op! -
08 Juni 2010 - 19:22
Clara:
Wat een belevenissen zeg! Als je alles zo leest kan je het bijna niet bevatten. Ik vind het wel heftig allemaal.
Je bent wel een toppertje hoor!!
en dan gaat ze toch spinnen eten...yek!! wat een lef! Weet je nog bij je afscheidsfeestje? die snoepspinnen waren nog wel te doen, maar en echte...brrr. je bent gestegen in mijn achting hihi.
he meis hou je goed!!
dikke knuffel
Clara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
